Afscheid van een trouwe vriend

Jody

Ik weet nog heel goed dat mijn eerste hond Jody met pensioen moest. Zij had een kapotte knie en moest daardoor vervroegd met pensioen… Ik wilde haar heel graag houden, maar werkte toen 2,5 dagen per week bij KNGF en dat was niet heel handig… Ik heb haar toen 3 maanden in deeltijd gehad met een vriendin. Zij haalde haar op zondagavond op en bracht haar op woensdagmiddag bij mij zodat ik vanaf woensdagmiddag t/m zondag lekker van haar kon genieten. En dat deed ik, maar zij niet. Ze vond het echt heel moeilijk om het werk aan mijn nieuwe hond Dion over te laten en viel zelfs behoorlijk in gewicht af. Ik heb toen besloten haar een fijn nieuw thuis te geven waar ze weer gewoon lekker de enige was die aandacht kreeg.  Want mijn emotie mocht nooit haar welzijn in de weg staan.

2,3 en 4

Met Dion, Vasco en Amigo ging het iets anders. Dion en Amigo  waren ziek en verdienden een thuis waar er goed voor ze gezorgd kon worden en waar er iemand voor ze thuis was… Bij mij zouden ze gewoon ook te vaak alleen moeten zijn. Vasco kon mentaal het werk bij mij niet aan en is uiteindelijk afgekeurd op gedrag. Hij is naar een collega van een goede vriendin gegaan met 2 autistische dochters. Daar heeft hij echt nog geweldig werk verricht… Eigenlijk was hij stiekem de eerste autisme geleidehond. Hij heeft die meiden echt uit hun besloten wereld gehaald en dat was mooi om te zien.

Jones

Nu sta ik weer voor een naderend afscheid. Jones is echt mijn “once in a lifetime” hond. Mijn beste vriend, mijn fantastische geleidehond! Hij is inmiddels 10, we zijn al 8 jaar een team en hij doet zijn werk nog altijd met heel veel plezier. Toch zal hij zeer binnenkort met pensioen gaan. Omdat ik hem echt niet kwijt wil, maar het verhaal van Jody nog altijd goed in mijn hoofd zit, is hem zelf houden geen optie! Daarom heb ik besloten dat hij bij een hele goede vriendin mag wonen. Zij is dierenarts, kan hem probleemloos meenemen naar het werk, gaat nog lekker met hem speuren en ik ga hem gewoon wekelijks terugzien en ook als we lekker op vakantie gaan heb ik straks mijn maatje er gewoon nog bij.

Om de overgang naar haar zo soepel mogelijk te laten verlopen, wandelt ze nu al regelmatig even met hem zonder dat ik daarbij ben, heeft hij dit najaar, toen ik in het gips zat, al regelmatig een nachtje bij haar gelogeerd en gaan we hem straks, via de chiropractor waar Jones al 5 jaar onder behandeling is, lekker ook wat ondersteunen met kruiden/druppels om hem een beetje te helpen. Jones en ik zijn gewoon al 8 jaar onafscheidelijk en voor ons beiden zal dit echt even een rauw proces worden.

Jones is namelijk, voor diegenen die dat niet weten, een Duitse herder en echt eentje die maar één baas heeft, dus wil ik er alles aan doen om hem zo goed mogelijk te ondersteunen. Ik heb al mijn honden zelf herplaatst.  Ik vind het gewoon heel erg belangrijk dat de hond, die zoveel jaar voor/met mij gewerkt heeft, de best mogelijke gouden mand krijgt! En ik wil er zelf een heel goed gevoel bij hebben.

Zwaarste afscheid tot dusverre

Het afscheid van Jody was zwaar, van Amigo heb ik ook heel veel verdriet gehad, maar van het naderende afscheid van Jones heb ik echt al maanden buikpijn… Hij is echt mijn schaduw en mijn trouwste vriend! Maar gelukkig hoef ik geen definitief afscheid van deze geweldige hond te nemen!