Ervaringsverhaal Harry Vos

Wil je om te beginnen wat meer over jezelf vertellen Harry? Ik heb juvenile retinoschisis. Dit is een progressieve oogziekte. Ik ben opgeleid in een technisch beroep. Maar naar gelang mijn ogen verslechterden ging dat niet meer. Nu doe ik vrijwilligerswerk. Vronie is een kruising labrador/golden. Ze had een rustig, zelfverzekerd, bijna stoïcijns karakter. Ze wist de moeilijkste situaties met het grootste gemak voor mij op te lossen. Ik kon daar volledig op vertrouwen. Mijn blindheid was op dit vlak onze gezamenlijke kracht. Ik volgde haar en liet haar zelf situaties oplossen. Zelfs waarbij ik soms door allerlei onbekende straatjes geloodst werd. Vronie was je eerste hond. Dit betekent dat jij pas op latere leeftijd met een hond bent gaan lopen. Wat hield je tegen? Ik dacht zelf altijd dat ik pas in aanmerking zou komen voor een hond als ik helemaal blind zou zijn. Daarbij was mijn referentiewereld heel klein want zoveel blinden en slechtzienden kende ik niet. Uiteindelijk kwam ik op de ZieZo-beurs de scholen tegen en heb me laten informeren. Na de open dagen was ik helemaal om! Als kind ben ik met honden opgegroeid. Ik wist dus wel hoe het hebben van een hond was. Maar als ik eerlijk ben vind ik een geleidehond nog een stuk specialer. Wat betekende Vronie voor jou? Vronie was mijn vrijheid. Met Vronie liep ik sneller dan met stok. Zij zorgde ervoor dat ik lekker buiten kwam. Ik ben niet zo’n taxiliefhebber. Het gevoel van zelf mobiel te zijn geeft mij dat gevoel van vrijheid. Onder deze vrijheid valt voor mij ook de onvoorwaardelijke trouw die Vronie mij gaf. Ze was altijd mee. We hebben enorm veel uiteenlopende dingen gedaan. Huwelijk of begrafenis, overdag of midden in de nacht. Vronie rekte zich uit en ging zonder weerwoord direct voor mij aan het werk. Hoe goed je ook bevriend bent als mens met een ander, tussen mensen is er niet zo'n absolute onvoorwaardelijkheid als tussen mens en hond. Die gedachte kan mij enorm ontroeren. Tijd voor Vronie haar pensioen. Als ik terugkijk vond ik het afscheid nemen van Vronie het moeilijkste. Je weet dat het eraan komt en je kent de procedure. Je weet dat het moet en dat het niet anders kan. Maar toch... Vronie zat in mijn hart. Hoewel Vronie tot het laatst toe veilig geleidewerk liet zien merkte ik vooral het laatste jaar dat haar looptempo vooral op de langere ritten langzamer werd. Dit begon pas toen ze een jaar of 9 was. En ook had Vronie meer tijd nodig om te herstellen. Uiteindelijk werd het looptempo in het geheel een stuk trager. Ik hield er vooral het laatste jaar rekening mee door op de terugweg met haar de bus te nemen in plaats van te gaan lopen.  Hoe heb je het zoeken naar een nieuwe baas voor Vronie aangepakt? In het hondenbos ontmoet je regelmatig mensen met wie je een praatje maakt. Uiteraard kwam dan ook de pensionering van Vronie ter sprake. Ik werd gewezen op Jenny die met regelmaat pups opvoedt tot ze naar school kunnen. Haar laatste pup die ze had opgevoed was het zusje van mijn huidige hond. Het klikte goed tussen haar en mij en zij wilde graag Vronie als huishond in haar gezin opnemen. Daarna zijn we vaak samen gaan wandelen en ben ik met Vronie bij haar op de koffie gegaan. Vronie heeft er zelfs een nachtje gelogeerd toen ik naar Amstelveen moest voor de match met Tommie. Vronie en Jenny leerden elkaar zo goed kennen. Voor mij echt een gerust idee om te zien hoe gek Vronie op Jenny was. Ze voelde zich echt heel vrij. De dag van het definitieve afscheid, hoe ging dat? Dat was echt een hele moeilijke dag. Afscheid nemen van een levend wezen die zo in je hart zit is verschrikkelijk. Jenny kwam Vronie bij ons thuis ophalen. Omdat Jenny en Vronie elkaar al goed kenden ging Vronie uiteindelijk ontspannen vrolijk kwispelend mee met Jenny. Voor mij was het heel belangrijk dat de toekomstige baas van Vronie niet al te ver weg zou wonen. Jenny woont een dorp verderop. We komen elkaar niet als vanzelfsprekend tegen en toch kan ik makkelijk zelfstandig bij haar op bezoek als ik dat zou willen. Ook bellen we regelmatig en krijg ik via mijn vriendin nog regelmatig foto’s van Vronie in haar nieuwe situatie. Hoe veel tijd zat er tussen het afscheid van Vronie en de komst van Tommie? Het advies was om een week tijd ertussen te nemen. Zo heb ik dat dan ook gedaan. Ik vond het verschrikkelijk die week. Natuurlijk het gemis van Vronie. Maar ook het weer moeten lopen met stok. Ik voelde me soms echt heel knullig want het geven van de commando’s zat er natuurlijk nog steeds zo erg in dat ik dat commando’s ook aan mezelf met stok ging geven. Tegelijkertijd gaf deze week me ook iets heel moois. Namelijk het besef van nog veel meer waardering voor je hond. Na 8 jaar lijkt het allemaal zo gewoon geworden, tot je tijdelijk weer met stok loopt. Dan besef je extra goed wat een hond voor jou en je vrijheid betekent. Heb je in het voorzorggesprek voor de nieuwe hond je wensen bijgesteld ten opzichte van je eerste hond? Nee, totaal niet. Ik had dezelfde wensen als bij Vronie. Verder denk ik dat de school beter in matchen is dan ik omdat zij weten wat voor honden zij in huis hebben. Daarvan past er vast wel 1 bij mij. Tommie is je nieuwe geleidehond. Vertel eens wat over hem? Het wennen aan Tommie viel me heel erg mee. Bij nazorgbezoeken kreeg ik steeds te horen dat ik heel “schools” liep met Vronie. Precies zoals het me acht jaar geleden geleerd was op de hondenschool. Tommie is er pas 2 maanden dus we zijn nog volop in het wenproces. Op dit moment oefenen we nog volop alle routes die voor Tommie nieuw zijn.  In hoeverre verschilt Tommie van Vronie? Tommie heeft een paarden huppel in zijn lopen. Een klein hupje in de hoogte. Dat had Vronie niet. Vronie hield van lebberen. Tommie pakt echt je hand in zijn bek en gaat er dan lief op lebberen. Tommie zoekt echt contact met je. Hij gaat bij voorkeur bij mensen boven op de schoenen zitten en drukt zich tegen je benen aan. Tommie is wel 2 jaar maar totaal geen stuiterbal. Hij heeft in die zin een rustig karakter.  Heb je als afsluiting nog een mooie herinnering als eerbetoon aan Vronie voor ons? Twee jaar geleden overleed een heel goede vriend van mij. Hij en Vronie konden ook heel goed met elkaar overweg. Wij waren uitgenodigd voor het afscheid nemen. De uitvaart zelf vond plaats in besloten kring voor uitsluitend familie. Een aantal weken later ging ik met een ziende vriend naar de begraafplaats. We hadden enkel een perceelnummer. Het graf zelf was ook nog niet bekleed. Vronie was nog niet verder geweest dan het afscheidhuis op de begraafplaats. Toen we haar vertelden dat we naar mijn vriend gingen zette ze de versnelling aan en liep zigzaggend over de begraafplaats. Plots stond ze stil alsof ze een deur aan gaf. We controleerden het perceelnummer en het was correct. Vervolgens ging Vronie naast het graf in het gras liggen piepen en janken. Later hoorden we dat ook daar de kist had gestaan. Zou Vronie contact hebben met het bovennatuurlijke? Wie weet...! Heb je ook een bijzonder verhaal over je geleidehond dat je met ons wilt delen? Laat het ons weten via: geleidehondgebruikers@oogvereniging.nl.