‘Hopelijk kan ik dit ooit een plek geven.’

Ramadan (45) is slechtziend en komt uit Syrië. Hij is 7 jaar in Nederland en hard op zoek naar werk. Als hij belt moet ik altijd lachen. Hij is ondanks alles heel vrolijk en houdt van een grapje. Deze keer is hij heel stil en verdrietig. Hij vertelt: ‘Ik moet mijn familie ondersteunen in Syrië. Zij hadden het al erg lastig in Aleppo en staan continu in overlevingsstand, maar nu is het nog veel dramatischer  geworden. Normaliter word ik iedere dag om half zeven wakker om de kinderen naar school te brengen. Dan is mijn vrouw al onderweg naar haar werk. Die dag belde ze me vlak nadat ze vertrokken was. Ze was aan het huilen. Ik vroeg aan haar wat er aan de hand was. Ze zei: ‘Kijk naar het nieuws! Heel Aleppo is verwoest. Jouw familie en mijn familie zijn zeker dood.’ Ik schrok me rot en bevroor helemaal. Ik keek meteen op WhatsApp en zag berichten van mijn beste vriend. Hij appte dat hij al 15 familieleden aan de aardbeving had verloren, waaronder zijn broer. Met deze mensen ben ik opgegroeid, ik heb met ze gelachen en gegeten, opeens waren zij er niet meer. Het kon niet tot me doordringen, ik wilde het gewoon niet geloven. Ik belde als een gek naar iedereen in Aleppo: mijn vader, moeder, broer, neven en nichten, maar ik kon niemand bereiken. Mijn hoofd kon het niet meer aan. Het was het moeilijkste moment van mijn leven. Ik voelde me bang, alleen en heel verdrietig. Ik wist niet wat te doen. Stel dat mijn familie ook dood was… Ik bekeer het Arabische nieuws en zag dat alle noordelijke provincies van Syrië verwoest waren, ook mijn stad Aleppo.’

Niet op tijd

‘Toen ik later contact kreeg, bleek ik 25 lieve familie en vrienden in één keer te hebben verloren. Die nacht was mijn moeder als eerste wakker doordat ze de deuren op een neer hoorde schudden. Ook de lamp aan het plafond was aan het schommelen en het bed wiebelde. Mijn moeder schreeuwde naar mijn vader dat hun flat zou instorten. Mijn vader werd wakker, rende snel naar beneden naar de auto om de motor alvast te laten draaien. Mijn moeder is oud en slecht ter been. De buren hielpen haar de flat uit. Mensen stonden op straat onder de sneeuw in hun ondergoed of in pyjama. Iedereen schreeuwde naar elkaar; mensen zochten hun geliefden terwijl het stormde en gebouwen instortten. Mijn vader en moeder hebben het gered, maar veel mensen van mijn familie niet. Ik heb als een kind zitten huilen toen ik de verhalen hoorde: waarom is de hele wereld Syrië vergeten? Ik wil zoveel helpen, maar ik sta machteloos. Mijn familie is nu dakloos. Zij wonen met 17 personen in één tent en moeten van omgerekend 50 euro per maand leven. De situatie in Syrië is niet te bevatten. Sommige familieleden van mij hadden gered kunnen worden, mits de hulp met de juiste reddingsapparatuur op tijd was. Sommige familieleden en kennissen klopten ingesloten door het puin op de muren, roepend om hulp tot ze stierven. Niemand kon iets doen om ze te bevrijden. De hulp was niet op tijd in Syrië. Ik kan mijn gevoel niet omschrijven. Aan de ene kant ben ik heel verdrietig dat ik veel lieve mensen heb verloren, aan de andere kant ben ik blij dat ik mijn vader en moeder en nog wat familie nog in leven heb. Maar ik ben bang dat zij een hele moeilijke tijd tegemoet gaan. Wat er gebeurd is, is te veel voor een mens. Voor mij is het nog steeds moeilijk om te beseffen. Hopelijk kan ik dit ooit een plek geven.’

Wil je mensen die getroffen zijn door de aardbeving in Syrië en Turkije helpen? Doneer dan een bedrag aan Artsen zonder grenzen.