Nachtelijk avontuur

Het begon donderdagavond. Ik had Zyber uitgelaten en wilde net in bed stappen, toen hij piepte. Voordat ik kon bedenken wat er aan de hand zou kunnen zijn, spuugde hij zijn maaginhoud uit naast mijn bed. Ik zal niet in al te veel details treden over de stank, maar die was aanzienlijk.  Ik ruimde de boel op, maar lag nog niet lang in bed, toen Zyber weer piepte. Ik wist niet hoe snel ik buiten moest komen; hij had werkelijk spuitpoep. Arme jongen.

Dit ging de hele nacht door. De volgende morgen dacht ik dat het beter ging. Hij at namelijk en hield dat binnen. Maar ’s middags begon hij weer te spugen. Dat moest stoppen. Dus gingen we naar de dierenarts, want ik was bang dat hij te veel vocht zou verliezen. Het spugen stopte, maar kennelijk bleef hij last houden van zijn buik. Midden in de nacht van vrijdag op zaterdag haalde hij me weer mijn bed uit. Ik was diep in slaap en strompelde naar de deur. Ik nam niet de tijd me aan te kleden, maar stapte in mijn Crocs en trok mijn lange winterjas aan. Zyber piepte weer, ik rook een onheilspellende lucht. Gauw, gauw naar buiten. Toen hij klaar was, stak ik mijn hand in mijn zak… geen sleutel…

En daar stond ik: blote voeten in Crocs, met alleen een winterjas aan, een hond aan de lijn, geen telefoon, geen tuig, geen stok en ik moest nodig plassen. Het leek wel een escaperoom, kom daar maar eens uit of liever; kom er maar weer eens in.

Vloekend op mezelf vanwege mijn stommiteit, maar ook lachend als een boer met kiespijn om het hilarische verhaal dat zich afspeelde, wilde ik naar de andere kant van het appartementengebouw waar ik woon, lopen. Ik heb Zyber pas sinds 16 juli en werken aan de lijn is er nog niet bij. Hij bleek in ieder geval niet ziek genoeg om zijn eigen ideeën te hebben over waar we naartoe moesten. Toen we de brug opliepen, wist ik dat hij onderweg was naar het park. We zijn omgedraaid en hebben uiteindelijk de weg gevonden.

Ik had geen idee hoe laat het was en of ik mensen zou tegenkomen. En als dat zou gebeuren; wat voor mensen dat dan zouden zijn. Maar er stopte een auto. Ik probeerde contact te maken, maar er gebeurde niet veel. Hij bleef maar staan, met draaiende motor. Wie weet hoe raar ik er zelf uitzie, dacht ik. Lange jas, blote benen eronder, een soort vrouwelijke potloodventer.  Toch vroeg een jongen uiteindelijk of ik hulp nodig had. Dat had ik. Of ze de politie wilden bellen. Na wat heen en weer gepraat en opnieuw een lange stilte, reden ze weg. Toch hadden ze gedaan wat ik vroeg, want tien minuten later reed er een grote politiebus voor. Wat ben je dan blij.

Ik legde uit wat er aan de hand was en dat mijn hulp een sleutel heeft. Ik wist haar naam, maar niet haar nummer. Dat kon de agent wel opzoeken. Ik was er inmiddels achter dat het half vier was. Wat vond ik het ontzettend vervelend om op dat tijdstip mijn hulp te bellen, maar het kon niet anders. We konden langskomen om de sleutel op te halen. Zyber en ik in de politiebus en die agent geen idee dat hij een bijna blote mevrouw in de auto had.

Mijn hulp is gelukkig erg nuchter en heeft een goed gevoel voor humor. Lachend gaf ze me de sleutel. De agent bracht ons naar huis en ik kroop in bed met een kruik en een kop thee. Wat houd je dan van je huis en je bed. Zyber was op zondag pas echt hersteld. Mijn hulp vertelde later dat het ook voor haar een rare nacht was. Haar hond had om twee uur de boel onder gespuugd, naast haar bed. Het hing zeker in de lucht.