Soms gaat het niet zoals je had verwacht

In het najaar van 2015 kreeg de geleidehondgebruiker haar eerste geleidehond. Ze wilde haar mobiliteit behouden en verbeteren. Ze wilde zelfstandig op pad blijven gaan, ook ‘s avonds en met meer tempo van A naar B lopen. Tijdens de instructieperiode waren er wel wat problemen bij het werken met de hond. Zo liep ze tegen een lantarenpaal aan en kwam in de bosjes terecht in plaats van op de stoep. Dit gaf frustratie en een onzeker gevoel voor de gebruiker. In huis was de relatie prima, er werd geknuffeld en gespeeld.

De instructeur leerde de gebruiker haar stem beter te gebruiken en verwachte dat de samenwerking zou verbeteren, want het kost tijd om een goede relatie op te bouwen. De instructie periode werd positief afgerond. Ze was heel blij met de hond en ging de nieuwe routes lopen in een vlot tempo. De verzorging van de hond pakte ze goed op en alles werd geleerd, zelfs masseren. Ze genoot van het samen zijn met de hond, dit maakte het gezelliger thuis. Ze had goede steun van haar vriend die ook gek was op de hond, en regelmatig het eerste of laatste uitlaatrondje deed.

Jachtinstinct

Op den duur werd het jachtinstinct merkbaar en de gebruiker werd daar onzeker en onrustig van.
Bij het loslaten in een park of bos ging de hond achter de eenden of geuren van andere dieren aan.  Ze luisterde dan niet meer naar het commando: “HIER”. Dat gaf veel stress, elke keer weer. Maar ze gunde de hond het ‘vrij’ lopen en spelen na het werken aan de beugel. De hondenschool gaf het advies om dagelijks appèl te oefenen. Daarna ging het een periode beter bij het terug roepen na het loslopen.

Verhuizing

Halverwege 2016 besloot de gebruiker van de stad naar een dorp te verhuizen. Ze vond een leuk huisje dichtbij een natuurgebied en een park om de hoek. Een verhuizing en een nieuwe omgeving voor een slechtziende kost veel energie. De gebruiker lijdt aan een progressieve oogaandoening. Toen ze de achteruitgang van haar zicht niet kon plaatsen door ontkenning werd ze vaker angstig, somber en boos. In juli 2021 melde ze zich aan voor intensieve revalidatie. Daar kreeg ze te horen dat ze eerst met hulp van de GGZ stabieler moest worden voor ze een traject in kon stappen. Dat was een behoorlijke tegenvaller en ze was het niet eens met deze uitspraak.

Spijt

Door de enorme wachtlijst bij de GGZ koos ze, samen met haar huisarts, voor gesprekken met een maatschappelijk werker. Tijdens die gesprekken vertelde ze over een incident met haar geleidehond waar ze veel spijt van had. Ze had de hond los laten lopen op weg naar het station wat hun vaste ritueel was, zodat de hond nog even lekker haar ding kom doen voordat ze aan het werk moest . Maar ineens was ze verdwenen, nergens meer te horen of te zien. Voorbijgangers vertelde dat ze de hond bij de spoorwegovergang, vlakbij de eendenvijver, hadden gezien; dus paniek in de tent! Toen ze de hond uiteindelijk te pakken kreeg heeft ze haar uitgescholden en een klap gegeven in plaats van een beloning.

Daarover voelde ze zich heel naar en schuldig. Ze verwachtte dat de gesprekken over haar somberheid en oplopende boosheid door haar steeds afnemende gezichtsvermogen zouden gaan en hoe ze daar mee om moest gaan. Maar wat bleek? De maatschappelijk werker maakte na overleg met haar leidinggevende melding van dit incident bij de hondenschool, zonder verder in te gaan op de oorzaak van haar reactie.De volgende dag kwam een van de trainers van de hondenschool, die stelde enkele vragen en nam de hond direct mee. De gebruiker was in shock omdat ze daarbij zei dat ze haar hond ‘nooit meer te zien kreeg’ en de hond een andere plek zou krijgen”.

Ze kon het feit dat de hond weg ging niet geloven. Daarna vroeg ze om afscheid te mogen nemen en wilde zien hoe het nu met de hond ging. Dat was onmogelijk. Haar partner wilde de hond in zijn huis opnemen, kopen of iets anders regelen. Ook dat was niet mogelijk.

Poging via de rechtbank

Op advies van vrienden werd een advocaat ingeschakeld en de rechtbank werd benaderd. De advocaat eiste de terugplaatsing van de hond en een beoordeling van de relatie door een derde partij. De hondenschool kreeg gelijk van de rechter. De uitspraak was erg teleurstellend. Toch was ze blij dat ze een poging heeft gedaan om de hond terug te krijgen.

Deze gebruiker wilde graag haar verhaal vertellen om het weghalen van de hond bij haar een plek te kunnen geven. En tevens om problemen rondom boosheid en verwerking van langzaam blind worden uit de taboe-sfeer te halen, zodat je eerder hulp kunt vragen en dingen niet hoeven te escaleren.

De gebruiker denkt met veel liefde en dankbaarheid terug aan de 6 ½ jaar die ze had met haar geleidehond.